Schattenjacht in Tbilisi. Geen slechte filmtitel. Net zoals Verzen uit Baku, of Nachttrein naar Yerevan. Die laatste wordt binnen twee weken gedraaid, in mijn hoofd, wanneer we voor enkele dagen naar Armenië trekken. Als gevolg daarvan zal de tweede de eerstvolgende jaren waarschijnlijk niet meer dan een script blijven, het is niet makkelijk om een visum voor Azerbeidzjan te krijgen wanneer je een Armeense stempel in je paspoort staan hebt. En de eerste titel, die is eerder een serie.

In vorige afleveringen ontdekte ik een zware oudere mevrouw in een lang zwart kleed en een zwarte hoofddoek maar met een zak die Ravegirl zei aan de arm, een restaurant met een kelder waarin een jazzclub verborgen is, en het vuur in de ogen van de Georgische mannen. En vorig weekend vond ik op de vlooienmarkt een vinylplaat van Billie Holiday, sovjetuitgave. Thuis gebeuren zo’n dingen ook wel eens, maar als ik daar toegeef aan mijn zingende hart sta ik de rest van de maand gewoonlijk op een dieet van rijst met rijst. Niet in Georgië. Dus nu ben ik de trotse eigenares van een lp uit 1980, die ooit voor twee roebel en 15 kopeken verkocht werd door de platenfirma Aprilorde van Lenin.

Pas enkele uren later begon het te steken. Ik kom uit België om met weeskindjes en interne vluchtelingen te werken, maar woon op kosten van de EU in een appartement in een rijke wijk, en kan binnen anderhalve maand met veel te goedkope lp’s, juwelen en schapenwollen sokken terugkeren zonder ooit nog om te moeten kijken. Het universum is uit evenwicht, en af en toe heb ik daar behoorlijk last van, het jeukt en jeukt en krabben helpt niet. Wijn wel. Bloed op de bladeren, bloed op de wortel – een vreemd en bitter fruit.